|
سحرم هاتف ميخانه به دولتخواهي
همچو جم جرعه ما کش که ز سر دو جهان
بر در ميکده رندان قلندر باشند
خشت زير سر و بر تارک هفت اختر پاي
سر ما و در ميخانه که طرف بامش
قطع اين مرحله بي همرهي خضر مکن
اگرت سلطنت فقر ببخشند اي دل
تو دم فقر نداني زدن از دست مده
|
|
گفت بازآي که ديرينه اين درگاهي
پرتو جام جهان بين دهدت آگاهي
که ستانند و دهند افسر شاهنشاهي
دست قدرت نگر و منصب صاحب جاهي
به فلک بر شد و ديوار بدين کوتاهي
ظلمات است بترس از خطر گمراهي
کمترين ملک تو از ماه بود تا ماهي
مسند خواجگي و مجلس تورانشاهي
|
