|
به کوي ميکده يا رب سحر چه مشغله بود
حديث عشق که از حرف و صوت مستغنيست
مباحثي که در آن مجلس جنون مي رفت
دل از کرشمه ساقي به شکر بود ولي
قياس کردم و آن چشم جادوانه مست
بگفتمش به لبم بوسه اي حوالت کن
ز اخترم نظري سعد در ره است که دوش
|
|
که جوش شاهد و ساقي و شمع و مشعله بود
به ناله دف و ني در خروش و ولوله بود
وراي مدرسه و قال و قيل مساله بود
ز نامساعدي بختش اندکي گله بود
هزار ساحر چون سامريش در گله بود
به خنده گفت کي ات با من اين معامله بود
ميان ماه و رخ يار من مقابله بود
|
