عصرایران ؛ جعفر محمدی – محمود احمدی نژاد ، در اجلاس زنان و بیداری اسلامی ، سخنانی راجع به ادیان الهی گفته و از جمله اظهار داشته است که خداوند دینی به نام مسیحیت یا یهودیت نفرستاده ، بلکه تنها دین الهی ، اسلام است.

چند روز قبل نیز معاون او – محمدرضا رحیمی – سخنانی در باب تلمود ، کتاب مقدس کلیمیان، گفته و قاچاق مواد مخدر در جهان را ناشی از آموزه های دینی یهود دانسته بود ؛ سخنانی که بازتاب وسیع بین المللی داشت و موجی از محکومیت های جهانی علیه ایران را به دنبال داشت.
قبل از این دو نیز ، اسفندیار رحیم مشایی ، بارها بر منبر خطابه دینی رفته و سخنانی در باب دین و امام زمان و حتی نقد انبیا و نظایر این ، گفته است.

نگارنده این سطور ، بر خلاف کسانی که دین را ملک طلق خود می دانند و بقیه را از هر گونه اظهار نظری در این مهم ترین حوزه فکری بشری ، منع می کنند ، برآن است که همه انسان ها حق دارند به فراخور حال و اندیشه خود در مفهوم دین و ابعاد مختلف آن تفکر کنند و حاصل اندیشه های خود را به دیگران عرضه دارند ، هر چند که محصولات فکری آنها ، الزاماً نمی تواند حجیتی در باب دین باشد.

با این حال ، مسأله مهمی که در این میان وجود دارد و در دهه های اخیر به طور گسترده ای شایع شده ، نظریه پردازی های دینی در مناصب مدیریت اجرایی کشور است. بدین گونه که رئیس جمهور نه به عنوان یک شخص حقیقی ، بلکه به عنوان رئیس دولت و نماد مدیریت اجرایی یک کشور ، از تریبون رسمی و اجرایی ، نظریه پردازی دینی می کند و نظرات شخصی او از بلندگوی دولت و لاجرم به عنوان دیدگاه رسمی قوه مجریه مطرح می شود و همین طور است درباره سایر مقامات اجرایی .

این در حالی است که وظیفه مسوولان اجرایی در هر کشوری ، نقد و تفسیر دین نیست بلکه آنان مسوولیت های مهم تری چون کنترل تورم ، رفع موانع رشد اقتصادی ، اشتغالزایی ، تمهید جاده و مسکن ، کاستن از آلودگی هوا ، بهبود جایگاه بین المللی کشور ، جذب گردشگر و سرمایه گذاری خارجی ، مبارزه با معضلات اجتماعی مانند اعتیاد ، کار کردن کودکان ، فحشا و … دارند و هیچ جای دنیا ، از یک مسوول اجرایی خواسته نمی شود این مسوولیت های ذاتی را ولو برای لحظه ای کنار بگذارد و در باب این که فلان دین حق است فلان دین باطل و خداوند چرا این کار را کرده و آن کار را نکرده و امام زمام کی می آید و کی نمی آید ، اظهار فضل های مکرر نمایند و گاه کار را به جایی برسانند که از یک سو صدای دینداران داخل به اعتراض بلند شود و از دیگر سو ، محافل بین المللی زبان به انتقاد بگشایند که پراکندن حس نفرت دینی کاری است نه شایسته سیاستمداران و دولتمردان.

البته می توان گفت بخشی از این نظریه پردازی های نه چندان عمیق و گاه حتی مبتذل ، خواسته یا ناخواسته این دستاورد را برای مسوولان دارد که انتقاد از عملکرد آنان در حوزه های کاری را به نقد سخنانشان در حوزه های فکری می کشاند و مسوولان پرحرف را از پاسخگویی در قبال وظایف اصلی شان می رهاند.

لب فروبستن از نظریه پردازی در تریبون های اجرایی و به جای آن ، آستین همت بالا زدن و گره از کار خلق گشودن ، بدیهی ترین انتظارات مردم از کسانی است که وقتی برای جذب رأی ، خود را به آب و آتش می زدند ، شعارشان هرگز این نبود که آی مردم ! به ما رأی دهید تا برایتان نظریه پردازی دینی کنیم!