این سیستم برای تیمی خوب است که بیشتر بازیکنانش با قابلیت های دفاعی هستند. یا تیمی که در یک بازی نتیجه را جلو افتاده و می خواهد از نتیجه نگهداری کند. در هر صورت این سیستم به خط میانی تیم شما قدرت می بخشد. ( البته خط میانی شما به این سیستم در وسط زمین قدرت می بخشد نه سیستم به خط میانی!!!!!)
از شش نفر خط میانی چهار نفر در مرکز زمین و دو نفر در کناره ها قرار می گیرند. دو نفر مرکزی شامل دو هافک دفاعی در جلو خط دفاع سه نفره و دو نفر هم طراح و بازی ساز برای قدرت حمله می باشند.
نکته ی مهم یک مربی برای انتخاب این سیستم بهره گیری از یک فروارد متخصص گل زدن است. تیم شما در این سیستم باید یک بازیکن ذاتاً گل زن داشته باشد. کسی که در خط حمله از کوچکترین موقعیت ها گل بسازد.
در این فرم می توان از دو هافبک بازی ساز ترکیبی استفاده کرد.از تناوب های دیگری که قابلیت تبدیل به این آرایش را دارند می توان از سیستم ۱ – ۲ – ۴ – ۳ یا ۳ – ۴ – ۳ لوزی شکل(همراه با دو بال نفوذی پوششی) نام برد.
این سیستم همچنین برای مهار قدرت تیمی که از بازیکنان خلاق و تآثیر گذار در خط میانی بهره مند است مفید است. با این سیستم , تیم شما به راحتی در میانه میدان تعدد نفرات را بدست آورده و می تواند هر تیمی را در مرکز زمین پرس کند. همچنین این سیستم به درد تیم هایی که می توانند با ارسال پاس های کوتاه تمرکز حریف را به هم بریزند خواهد خورد.
تک مهاجم تیم باید قابلیت تاکتیک پذیری بالایی داشته باشد و با نزدیک شدن به خط میانی و ارسال پاس های رو به عقب ایجاد موقعیت و فضاسازی نماید. تمرکز این تاکتیک روی کنترل توپ در جریان بازی همراه با پاس های کوتاه و وقت گیر است . هنگامی که تیم در نتیجه عقب می افتد حد اقل یکی ار هافبک های بازی ساز متمایل به عمق بازی میکند.” گاس هیدینگ ” در تیم استرالیا به همراه چند مربی دیگر در جام جهانی ۲۰۰۶ از این آرایش استفاده می کردند.
این نوع آرایش از جمله آرایش های مدرنی است که روی تصرف توپ در میانه میدان تمرکز دارد. بسیار دور از انتظار است که این فرم تیمی را به عنوان استراتزی اصلی در نظر بگیریم و بیشتر برای در گیری های موقتی و کنترل توپ ربایی های میانه میدان از آن در مواقع نیاز استفاده می شود. معمولا برای حفظ نتیجه می توان از این آرایش استفاده نمود.
پایگاه خبری باشگاه فرهنگی ورزشی گازال جناح