دیرزمانی است که از فحاشی و ناسزا و اختلافات و دشمنی و کینه های ناشی از ورزش به ستوه آمده ایم. دیرزمانی است که در حسرت معرفی یک بازیکن به حتی لیگ دو کشور می سوزیم و نمی شود. دیرزمانی است که ورزشگاه و چمن و …. می سازیم و تمریناتمان تعطیل است. دیرزمانی است که ادای بزرگان را درمی آوریم و بزرگ نمی شویم. کسی نیست جوابی بدهد که این پیشرفت است یا پسرفت. آیا در لیگ برتر استان بودن و فحاشی کردن پیشرفت است.؟/
سالهای سال است که شهرستان بستک در استان، پز فرهنگی بودنش را می دهد و حالا بستک در لیگ برتر فوتبال استان دونماینده دارد یکی گازال خودمان و دومی کوخرد. اما در بازی این دو تیم تنها چیزی که ندیدیم فرهنگ بود. هر دو فحاشی کردند…. هردو بداخلاقی کردند…. هردو خراب کردند…..
حالا تازه فهمیدیم که فرق شرق و غرب استان در طلوع و غروب خورشید است و بس. تازه فهمیدیم که خورشید در غرب دارد غروب می کند و افسوس که سالها در اشتباه بودیم. حالا تازه فهمیدیم که فرهنگی بودن و …. شعاری بیش نیست.
سوال اساسی اما اینجاست که آینده این ورزش چگونه خواهد بود.؟؟ برای جواب به این سؤال باید گفت فوتبال و جامعه سنتی در تضاد وحشتناکی بسر می برند. جامعه سنتی بدنبال نشان دادن برتری قومی و طایفه ای و روستایی و شهری اش است ، اما فوتبال بدنبال تاکتیک (فعالیت گروهی و کار مشترک و هدف مشترک) و برنامه ریزی و هدف گذاری و درآمدزایی… نتیجه این تضاد اینست که در فرهنگ سنتی فوتبال به ابزاری برای نشان دادن برتری طایفه ای و …. تبدیل می شود. واگر تیمی شکست خورد یعنی هم فوتبال را باخته و هم دین و سیاست و عقیده و …. را.
همه ما دیده ایم که در کشورهایی که از نظر فوتبال پیشرفته هستند مثل انگلستان و خیلی کشورهای دیگر تماشاگران تا دو متری زمین نشسته اند اما تماشاگران ایرانی و ….. با فنس و زنجیر و …. از هم جدا می شوند. فوتبال ورزشی سرشار از هیجان است اما این هیجان در جامعه سنتی بیشتر و بیشتر می شود چون هیچان جامعه سنتی تنها ورزشی نیست و علاوه برآن سیاسی و اجتماعی و …. هم هست. در جامعه سنتی برد یک تیم از دیگری یعنی برد آن طایفه و ایل و روستا و شهر و دین و …. به همین خاطر فحاشی و دعوا و زد و خورد در حاشیه ورزش کشورهای سنتی بیشتر است.
در فرهنگ سنتی همیشه یکنفر مسئول است. آن یکنفر یا پادشاه یا مارادونا یا داور یا یک مربی بزرگ است. در جامعه سنتی هیچوقت یک تیم نمی تواند موفق باشد. هیچوقت همکاری معنا ندارد. پاس و میانگین و …. کم رنگ است.
اگر تیم برد می گویند فلانی خیلی خوب است و اگر باخت داور خیلی بد است.
در فرهنگ سنتی و … همیشه نفر مطرح است و به همین خاطر عامل برد و عامل باخت همیشه نفر است.
در فرهنگ سنتی ناخودآگاه جمعی فرمان می راند و به همین خاطر عامل باخت ، همیشه داور است و باید با فحاشی با او برخورد گردد. ناخودآگاه جمعی در این فرهنگ سنتی همواره در حال فرافکنی است . او بیگانه و غریب و دیگران و دیوها را مسئول شکست و تباهی ها می داند . فرهنگی سنتی هیچگاه خودش را مؤاخذه نمی کند.
این قصه سردرازی دارد اماجهت نتیجه گیری از این بحث باید گفت ورزش فوتبال محصول جدیدی است که با سنت در تضاد است. برای پیشرفت فوتبال باید فرهنگ را تغییر داد و الا پیشرفت اصلاً ممکن نیست.و این خیلی سخت است و وقت گیر.
برای این هدف والا باید همه یاد بگیریم که در زمین و اطراف آن باید فوتبالی فکر کنیم نه قرون وسطی ای …. و این اولین درس پیشرفت فوتبال در این منطقه خواهد بود.
به امید روزی که همه فوتبالی باشیم و فوتبالی برخورد کنیم…………

پایگاه خبری باشگاه فرهنگی ورزشی گازال جناح