اولین آرایش موفقی که برای مدتی طولانی نیز ازآن استفاده شد. این آرایش از دهه۱۸۸۰ در اروپا و بویژه انگلستان کاربرد داشت. به دلیل شکل هرمی شکلش به همین نام شناخته شد و در دهه ۱۸۹۰ آرایش استاندارد در انگلستان بود و از آنجا به تمام دنیا گسترش یافت . حتی با ایجاد تنوع هایی بعضی از تیم های طراز اول دهه ۱۹۴۰ ازآن استفاده می کردند.
در این سیستم دو دفاع ( به صورت خطی) وظایف دفاعی را به انجام رسانده و به سایر بازیکنان پوشش می دهند. در خط جلوتر سه هافک دفاعی قرار دارند که به ترتیب در هافک دفاعی مرکزی, چپ و راست قرار می گیرند. و در خط جلوتر ۵ بازیکن بازی می کنند که شامل دو بال چپ و راست, یک هافک هجومی (مهاج دوم), یک هافک میانی هجومی(هافک مرکزی) و سرانجام مهاجم مرکزی قرار دارند. . هافبک مرکزی دفاعی و هجومی در این سیستم نقش کلیدی برای طراحی حمله و یا یارگیری مهاجمین ایفا می کنند. بنابراین تیمی که از این سیستم استفاده می کند قطعاً از دو هافک مرکزی بهره مند است که یکی قابلیت دفاعی بالاتری داشته و بازی را مدیریت می کند. بعبارت دیگر این بازیکن باید بتواند خوب درگیر شود. خوب حفظ توپ کند . خوب طراحی کند, بچرخد و جناح بازی را با پاس های بلند و کوتاه عوض کند. هافک دیگر این تیم که هافک مرکزی هجومی است باید یک طراح حمله باهوش بوده و تکنیکی باشد. همچنین این بازیکن باید توان ارسال پاس های عمقی را داشته باشد و بتواند در شلوغی ها سریع تصمیم گیری کند.
هنگام استفاده از این آرایش این برا ی اولین بار بود که توازنی مناسب بین دفاع و حمله بر قرار بود. هنگام دفاع کردن مدافعین پوششی مراقب بال های کناری تیم مهاجم بوده و هافبک ها نیز مراقب مهاجمین بودند
نهایتا این یکی از آرایش هایی بود که بعد ها باعث شماره گذاری پیراهن بازیکنان گردید.
مدل مدرسه دانبی:
مدل مدرسه دانبی آرایش متنوعی از آرایش ” ۵ – ۳ – ۲ ” است که در سال های ۱۹۲۰ توسط بازیکنان مجارستان – اتریش و جمهوری چک بازی شد. روز های اوج اتریشی ها در سال های ۱۹۳۰ با این سیسم همراه بود. اساس این آ رایش روی پاسکاری کوتاه و مهارت های فردی تکیه دارد.
مدل متدو:
این مدل توسط ” ویتوریو پوزو ” مربی فوتبال ایتالیا در دهه ۱۹۳۰ ابداع شد. اصولا این مدل از مدل ” مدرسه دانبی ” استخراج شده بود.
اساس آن آرایش ” ۵ – ۳ – ۲ ” بود . “پوزو ” متوجه شد که هافبک ها برای برتری در میانه میدان نیاز به پشتیبانی بهتری دارند. به همین منظور با قرار دادن ۲ مهاجم جلوی هافبک ها یک آرایش ۳ – ۲ – ۳ – ۲ ایجاد نمود. این فرم دارای استحکام دفاعی بیشتری نسبت به وضعیت قبلی بود و باعث به وجو آمدن ضد حمله های موثر تری می شد. تیم ملی فوتبال ایتالیا با استفاده از این سیستم در سال های ۱۹۳۴ و ۱۹۳۸ به طور متوالی برنده جام جهانی شد.
پایگاه خبری باشگاه فرهنگی ورزشی گازال جناح